Театар, Не Благодарам!

лично со театарот расчистив пред две години. последна претстава што ја гледав беше Трите Сестри, на еден од двата доминантни театри. ланј-апот беше страшен. од глумци, од режија, од костими, од музика... комплет сите топ-тен имиња. а претставата - ОТОК. помодрев од досада и од нервоза.

и буквално две години (и нешто) ич не ме занимаше шо има, шо се дава, шо се прави, оти осеќав дека сцената го прифатила заразниот рефрен на Тома Здравкович, дотакла је дно живота.

пред некој ден, дојде картаџијата од локалниот театар на работа, и како традиционални спонзори на театарот не почасти со пар карти. претставата беше Гола Вера, а на картата имаше удрено печат: Деца не пуштаме... најдов друштво и си реков ај ќе одам, овие новиве сили може тргнале малку од дното. ауф. бљак. оток тотален. содржината се сведуваше на: еден наркоман и еден штракнат силуваат една женска, а третиот нивни другар го претепуваат. после си се закануваат секој на секој како ќе го убие, и после и третиот ја силува женската арно ама им се бендиса и се засакаа. и после наркоманот го упука на штракнатиот, ама ништо не му беше. наводно ќе му поминело.

и после 2 години уште е на мода да се урла. у секоја претстава, а има дел од текстот шо е така по деликатен за глумење, се ВИКА. ДЕРЕЊЕ од сите страни.

сега сум уште 2 години на принуден одмор од театар.